Усе словы

каракульча назоўнік | жаночы род

Мех са шкурак,неданошаных ягнят каракульскіх авечак.

• Паліто з каракульчы.

|| прыметнік: каракульчовы.

каракулявод назоўнік | мужчынскі род

Спецыяліст па каракуляводству.

каракуляводства назоўнік | ніякі род

Развядзенне каракульскіх авечак як галіна жывёлагадоўлі.

|| прыметнік: каракуляводчы.

каракулі назоўнік | жаночы род

Неразборлівыя, няўмела ці няўдала напісаныя літары.

• У сшытку адны к.

каракурт назоўнік | мужчынскі род

Ядавіты павук, водзіцца ў пустынях Сярэдняй Азіі і ў стэпах Крыма.

|| прыметнік: каракуртавы.

каракі назоўнік | мужчынскі род

Народнасць, якая складае асноўнае карэннае насельніцтва Камчацкай вобласці.

|| жаночы род: карачка.

|| прыметнік: каракскі.

карал назоўнік | мужчынскі род

1. Марская жывёліна, род паліпаў, якая жыве нерухомымі калоніямі на скалах.

2. Вапнавае адкладанне некаторых відаў гэтых жывёлін — чырвоны, ружовы або белы камень.

   • Пацеркі з каралаў.

|| прыметнік: каралавы.

• Каралавыя рыфы.
• Каралавыя губы (колеру карала).

каралава (каралава-) прыстаўка

Першая частка складаных слоў са знач. каралавы (у 2 знач.), з каралавым адценнем, напр. каралава-карычневы, каралава-чырвоны.

каралавы прыметнік

1. гл. карал.

2. Ярка-чырвоны, колеру карала.

   • Каралавыя губы.

каралева назоўнік | жаночы род

1. гл. кароль.

2. Жонка караля (у 1 знач.).

3. У шахматах: тое, што і ферзь (размоўнае).

4. пераноснае значэнне, чаго. У некаторых спалучэннях: лепшая сярод іншых падобных.

   • К. прыгажосці.
   • К. лыжні.

каралевіч назоўнік | мужчынскі род

Сын караля (звычайна у казках).

каралеўна назоўнік | жаночы род

Дачка караля (звычайна ў казках).

каралеўства назоўнік | ніякі род

Дзяржава, на чале якой стаіць кароль (у 1 знач.).

каральны прыметнік | афіцыйнае

Які падлягае пакаранню, цягне за сабой пакаранне

• К. ўчынак.

|| назоўнік: каральнасць.

каралі назоўнік | жаночы род

Пацеркі з каралавых або іншых каштоўных камянёў.

карамболь назоўнік | мужчынскі род

У більярдзе: рыкашэтны ўдар у шар шарам, які адскочыў ад другога шара.

• Зрабіць к.

|| прыметнік: карамбольны.

карамель назоўнік | жаночы род

1. зборны назоўнік: Гатунак цвёрдых цукерак, ледзянцовых ці з начынкай.

   • Ледзянцовая к.

2. Палены цукар для падфарбоўвання кандытарскіх вырабаў.

3. Падпражаны солад для падфарбоўвання піва.

|| прыметнік: карамельны.

карамелька назоўнік | жаночы род | размоўнае

Адна цукерка карамелі.

каран назоўнік | мужчынскі род

Свяшчэнная кніга, у якой змяшчаюцца догматы і палажэнні мусульманскай рэлігіі, міфаў і норм права.

каранаваць дзеяслоў | закончанае і незакончанае трыванне

Правесці (праводзіць) цырымонію каранацыі.

• К. на царства.

|| зваротны стан: каранавацца.

|| назоўнік: каранаванне.

каранарны прыметнік | спецыяльны тэрмін

Які мае адносіны да сасудаў, што сілкуюць сардэчную мышцу.

• К. кровазварот.

каранасты прыметнік

1. Які мае тоўстыя, моцныя карані.

   • К. дуб.

2. Невысокага росту, моцнага целаскладу і шыракаплечы; тое, што і каржакаваты.

   • Каранастая фігура.

|| назоўнік: каранастасць.

каранацыя назоўнік | жаночы род

Урачыстая цырымонія ўскладання кароны на манарха, які ўступае на прастол.

|| прыметнік: каранацыйны.

карандаш назоўнік | мужчынскі род

Прылада для пісьма, чарчэння, малявання — тонкая палачка з графітным сардэчнікам; аловак.

• Хімічны к.
• Каляровыя карандашы.
• Браць на к. (звяртаць на што-н. увагу, запісваць для памяці).

|| прыметнік: карандашны.

караннік назоўнік | мужчынскі род

Сярэдні конь у тройцы, які запрагаецца ў аглоблі, у адрозненне ад прысцяжных.

• У гэтай тройцы к. быў самым надзейным канём.

карантыш назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

Пра чалавека невялікага росту.

каранцін назоўнік | мужчынскі род

1. Часовая ізаляцыя заразных хворых і асоб, якія былі ў кантакце з такімі хворымі.

2. Санітарны пункт для агляду людзей і грузаў, якія прыбылі з мясцовасці, заражанай эпідэміяй.

|| прыметнік: каранцінны.

караняплод назоўнік | мужчынскі род

Расліна з тоўстым мясістым коранем, якая ідзе ў ежу або на корм скаціне.

|| прыметнік: караняплодны.

караніцца дзеяслоў | незакончанае трыванне

1. Пускаць карані.

2. у чым. Мець сваёй асновай, крыніцай.

   • Прычына караніцца ў іншым.

3. у кім-чым. Быць уласцівым каму-, чаму-н., знаходзіцца ў кім-, чым-н.

   • У свядомасці людзей доўга караніўся недавер гэтаму чалавеку.

карапуз назоўнік | мужчынскі род | размоўнае | жартаўлівае

Пра малое тоўстае дзіця.

|| памяншальна-ласкальная форма: карапузік.

караскацца дзеяслоў | размоўнае | незакончанае трыванне

Тое, што і карабкацца.

|| закончанае трыванне: ускараскацца.

карась назоўнік | мужчынскі род

Прэснаводная рыба сямейства карпавых з чырванаватымі плаўнікамі.

|| прыметнік: карасёвы і карасіны.

• Карасёвая юшка.

карат назоўнік | мужчынскі род

Мера масы алмазаў і іншых каштоўных камянёў, роўная О,2 г.

|| прыметнік: каратны.

каратаць дзеяслоў | размоўнае | незакончанае трыванне

Праводзіць, бавіць час.

• К. вечары ў чаканні дзяцей.

|| закончанае трыванне: скаратаць.

каратка прыстаўка

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «каротка…», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напр. каратканогі, караткахвосты.

караткаваты прыметнік

Крыху карацейшы, чым трэба.

• Караткаватыя рукавы.

караткахвалевы прыметнік

Які працуе на кароткіх радыёхвалях.

• Караткахвалевая радыёстанцыя.

караткахвосты прыметнік

З кароткім хвастом.

• К. заяц.

караткашэрсны прыметнік

З кароткай шэрсцю.

• Караткашэрсная парода авечак.

каратыст назоўнік | мужчынскі род

Спартсмен, які займаецца каратэ.

каратэ назоўнік | ніякі род | нескланяльнае

Спартыўная барацьба, якая выкарыстоўвае эфектыўныя прыёмы японскай сістэмы самаабароны без зброі і заснаваная на ўдарах рукамі і нагамі па найбольш уразлівых месцах цела саперніка.

карацелька назоўнік | жаночы род

Сорт морквы з кароткім акруглым коранем; мышатка.

карацець дзеяслоў | незакончанае трыванне

Станавіцца карацейшым, менш працяглым ў прасторы або ў часе.

• Пад восень дні карацеюць.

караць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Падвяргаць пакаранню каго-н.

• К. за злачынства.

|| закончанае трыванне: пакараць.

карацін назоўнік | мужчынскі род | спецыяльны тэрмін

Аранжава-жоўты раслінны пігмент, які спрыяе ўтварэнню ў арганізме вітаміну А.

• У моркве многа караціну.

караціць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Рабіць карацейшым.

• К. штаны.
• К. артыкул.

карачаеўцы назоўнік | мужчынскі род

Народ, які складае карэннае насельніцтва Карачаева-Чэркесіі, якая ўваходзіць у склад Расійскай Федэрацыі.

|| жаночы род: карачаеўка.

|| прыметнік: карачаеўскі.

карачкі прыслоўе

На карачкі ці на карачках (размоўнае) — поза, у якой чалавек стаіць, апіраючыся адначасова на абедзве рукі і нагі.

• Стаяць на карачках.
• Паўзці на карачках.

караімы назоўнік | мужчынскі род

Народнасць цюркскай моўнай групы, якая жыве ў асноўным у Крыме, а таксама ў Літве.

|| жаночы род: караімка.

|| прыметнік: караімскі.

карбанад назоўнік | мужчынскі род

Запечанае свіное філе асаблівага прыгатавання.

|| прыметнік: карбанадны.