Усе словы

візіт назоўнік | мужчынскі род

Наведванне, пераважна афіцыйнае.

• Зрабіць в.
• Прыбыць з візітам.
• В. урача.

|| прыметнік: візітны.

Візітная картка (спецыяльна аддрукаваная картка з прозвішчам, званнем і пад. звесткамі пра асобу, якая зрабіла візіт).

візітка назоўнік | жаночы род

1. Спецыяльна аддрукаваная картка з прозвішчам і званнем каго-н. (размоўнае).

2. Аднабортны кароткі сурдут з закругленымі поламі.

3. Мужчынская ручная сумачка.

візіцёр назоўнік | мужчынскі род | устарэлае

Той, хто прыходзіць з візітам.

|| прыметнік: візіцёрскі.

віка назоўнік | жаночы род

Аднагадовая кармавая расліна сямейства бабовых.

|| прыметнік: вікавы.

вікарый назоўнік | мужчынскі род

У праваслаўнай царкве: памочнік епіскапа, епіскап без епархіі; у пратэстанцкай царкве: памочнік святара.

віконт назоўнік | мужчынскі род

Дваранскі тытул у старой Францыі, у Англіі, сярэдні паміж тытуламі барона і графа, а таксама асоба з такім тытулам.

|| жаночы род: вікантэса.

віктарына назоўнік | жаночы род

Гульня ў адказы на пытанні з розных галін ведаў, звычайна аб’яднаных агульнай тэмай.

• Літаратурная в.
• Музычная в.

вікінг назоўнік | мужчынскі род

Старажытнаскандынаўскі марскі воін, удзельнік марскіх паходаў.

віла назоўнік | жаночы род

Багаты дом з садам, паркам (звычайна загарадны).

вілачнік назоўнік | мужчынскі род

1. Куток каля печы, дзе стаяць вілкі, качарга і іншьш кухонныя прылады; качарэжнік.

2. Дзяржанне, ручка вілак, якімі дастаюць гаршкі з печы.

вілка назоўнік | жаночы род

1. Назва розных дэталей, прыстасаванняў з раздвоеным канцом.

   • Штэпсельная в.

2. Такое становішча пры стральбе, калі адзін снарад падае бліжэй, а другі далей ад цэлі (спецыяльны тэрмін).

   • Узяць батарэю ў вілку.

|| прыметнік: вілачны.

вілкі назоўнік

1. Доўгая драўляная ручка з двума металічнымі паўкруглымі рагамі на канцы; пры дапамозе гэтай прылады ставяць у печ і вымаюць з печы гаршкі, чыгункі.

2. Тое, што і вілы.

|| прыметнік: вілачны.

вілы назоўнік

Сельскагаспадарчая прылада ў выглядзе некалькіх доўгіх зубоў на доўгім дзяржанні.

• Віламі па вадзе пісана (пра што-н. мала магчымае).

|| прыметнік: вілавы.

вільгатнець дзеяслоў | незакончанае трыванне

Рабіць вільготным.

• Паветра пад вечар вільгатнее.

|| закончанае трыванне: звільгатнець і павільгатнець.

вільгаць назоўнік | жаночы род

Сырасць, вада, якая змяшчаецца ў чым-н.

• Паветра насычана вільгаццю.

вільготнасць назоўнік | жаночы род

Наяўнасць вільгаці.

• В. глебы, паветра.

|| прыметнік: вільготнасны.

• В. рэжым.

вільготны прыметнік

Насычаны вільгаццю, мокры, сыры.

• Вільготная зямля.

вільчык назоўнік | мужчынскі род

Верхні стык двух бакоў страхі; канёк.

|| прыметнік: вільчыкавы.

віляць дзеяслоў | незакончанае трыванне

1. чым. Хістаць, паварочваць з боку ў бок.

   • В. хвостом.

2. Рухацца па звілістай лініі або рабіць крутыя павароты.

   • Дарога віляла паміж скал.

3. пераноснае значэнне: Вагацца ў разважаннях, ухіляцца ад прамога адказу (размоўнае).

   • Трэба гаварыць праўду, а не в.

|| аднакратны дзеяслоў: вільнуць.

|| назоўнік: вілянне.

віна назоўнік | жаночы род

1. Нядобры ўчынак, правіннасць.

 * Разумець сваю віну. * Даказаць віну.

1. адзіночны лік: Прычына, крыніца чаго-н. (неспрыяльнага).

   • Па чыёй-н. віне (г.зн. з-за каго-н.).

вінавальны прыметнік

Вінавальны склон — склон, які адказвае на пытанне каго-што?

вінаваты прыметнік

1. Які правініўся ў чым-н., зрабіў злачынства.

   • Прызнаць вінаватым.
   • В. ў крадзяжы.
   • Я вінавата перад вамі.

2. поўн. ф. Які выяўляе ўсведамленне сваёй віны.

   • В. голас.
   • Вінавата (прыслоўе) паглядзець.

3. Які вінен каму-н., мае доўг.

   • Я яму в. трыццаць рублёў.

|| назоўнік: вінаватасць.

вінаваціцца дзеяслоў | незакончанае трыванне

Дакараць сябе, прызнаючы якую-н. віну, каяцца.

|| закончанае трыванне: павінаваціцца.

вінаваціць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Абвінавачваць, лічыць вінаватым; асуджаць.

• Ва ўсім вінаваціў толькі другіх.

вінаград назоўнік | мужчынскі род

Павойная паўднёвая кустовая расліна з салодкімі буйнымі ягадамі, а таксама ягады гэтай расліны, якія ідуць у ежу і на выраб віна.

|| прыметнік: вінаградны.

• В. сок.

вінаградар назоўнік | мужчынскі род

Той, хто займаецца вінаградарствам (у 1 знач.).

|| прыметнік: вінаградарскі.

вінаградарства назоўнік | ніякі род

1. Развядзенне вінаграду як галіна раслінаводства.

2. Раздзел сельскагаспадарчай навукі аб развядзенні вінаграду.

вінаградзіна назоўнік | жаночы род

Ягада вінаграду.

|| памяншальная форма: вінаградзінка.

вінаграднік назоўнік | мужчынскі род

Участак, засаджаны вінаградам, вінаградная плантацыя.

|| прыметнік: вінаграднікавы.

вінакур назоўнік | мужчынскі род

Той, хто займаецца вінакурэннем.

вінакурэнне назоўнік | ніякі род

Вытворчасць спірту і гарэлкі са збожжа, з бульбы, буракоў і інш.

|| прыметнік: вінакурны.

В. завод.

вінароб назоўнік | мужчынскі род

Спецыяліст па вінаробству.

вінаробства назоўнік | ніякі род

Выраб віна з вінаграду ці іншых ягад і пладоў.

|| прыметнік: вінаробны і вінаробчы.

вінатэка назоўнік | жаночы род

Збор калекцыйных він.

|| прыметнік: вінатэчны.

віначэрп назоўнік | мужчынскі род

У старажытнасці: службовая асоба, якая загадвала віннымі склепамі, разлівала і разносіла пітво на банкетах.

вінегрэт назоўнік | мужчынскі род

1. Халодная страва, прыгатаваная з дробна нарэзаных кавалачкаў агародніны, мяса ці рыбы, яек з соўсам, алеем і воцатам.

2. пераноснае значэнне: Сумесь разнастайных думак і паняццяў.

   • У галаве в. (усё перамяшапася, мешаніна розных поглядаў, думак; размоўнае).

|| прыметнік: вінегрэтны.

вінны прыметнік | размоўнае

Тое, што і вінаваты (у 1 і 3 знач.).

віно назоўнік | ніякі род

Алкагольны напітак, прыгатаваны з ягад, садавіны.

• Чырвонае в.
• Вінаградныя віны.
• Сталовае в.

|| памяншальная форма: вінцо.

|| прыметнік: вінны.

• В. пах.
• В. склеп.
• Вінныя ягады — сушаныя плады фігавага дрэва.

віноўнік назоўнік | мужчынскі род

Той, хто вінаваты ў чым-н., хто з’яўляецца прычынай, крыніцай чаго-н.

• В. бедства.
• В. урачыстасці (жартаўлівае).

|| жаночы род: віноўніца.

вінт² назоўнік | мужчынскі род

Род карцёжнай гульні.

вінтаматорны прыметнік

Пра лятальны апарат: які рухаецца пры дапамозе матора і вінта (прапелера).

• В. самолёт.
• Вінтаматорная авіяцыя.

вінтоўка назоўнік | жаночы род

Ружжо са спіральнай нарэзкай у канале ствала.

• В. з аптычным прыцэлам.

|| прыметнік: вінтовачны.

віншавальны прыметнік

Які ўтрымлівае віншаванні.

• Віншавальная паштоўка.

віншавальнік назоўнік | мужчынскі род

Той, хто віншуе каго-н., прыходзіць з віншаваннем.

|| жаночы род: віншавальніца.

|| прыметнік: віншавальніцкі.

віншаваць дзеяслоў | незакончанае трыванне

Вітаць з выпадку чаго-н. прыемнага, радаснага.

• В. са святам, з юбілеем.

|| закончанае трыванне: павіншаваць.

|| назоўнік: віншаванне.

віны назоўнік | жаночы род

Масць у ігральных картах, тое, што і пікі.

|| прыметнік: віновы.

віньетка назоўнік | жаночы род

Аздабленне ў выглядзе невялікага малюнка, арнамента на загаловачным лісце кнігі, у пачатку або канцы раздзела.

|| прыметнік: віньетачны.

вір назоўнік | мужчынскі род

1. Кругавы, лейкападобны рух вады на рацэ, які ўзнікае ад сугыкнення сустрэчных плыней.

   • В. падзей (пераноснае значэнне).

2. Глыбокае месца ў рацэ, з ямай, дзе адбываецца завіхрэнне плыні.

   • У віру на калу (размоўнае) —
     1. пра няўстойлівае, няпэўнае жыццё;
     2. далёка, невядома дзе.
   • Хоць у вір галавой (размоўнае) — пра цяжкае, бязвыхаднае становішча.

|| памяншальная форма: вірок.

|| прыметнік: віравы.

• Віравая вада.

віра² выклічнік

У мове будаўнікоў, партовых грузчыкаў і інш.: падымай уверх!; процілегласць: майна.

віраванка назоўнік | жаночы род

Тое, што і чайнворд.

|| прыметнік: віраваначны.